WW-uitkering na een reality-tv-carrière

De programmering op televisie puilt tegenwoordig uit van reality-tv: een stel met vier linkerhanden dat een bed en breakfast begint, feestvierende jongeren op een tropisch oord en een vlogger die zijn relatie beëindigd terwijl iedereen meekijkt. Dit geldt overigens niet alleen voor de ‘traditionele’ televisie, maar ook de best bekeken youtube filmpjes vallen onder dit genre. 

Na deelname aan dit soort programma’s transformeren deelnemers naar BN’er en vormt zo het toegangsticket voor meer realityshows en reclame-inkomsten. Met de deelname aan reality-tv kan een dikke boterham verdiend worden, maar in die wereld geldt ook dat de houdbaarheidsdatum beperkt kan zijn. Als een deelnemer de vaste lasten betaalde van de inkomsten uit de programma’s en het zijn beroep is geworden, rijst de vraag of de deelnemer een WW-uitkering kan aanvragen mochten zich geen nieuwe aanbiedingen voordoen. 

Of een realityster aanspraak maakt op een WW-uitkering bij verlies van werk, is het belangrijk om te weten hoe de verhouding tussen de programmamakers en de deelnemers in elkaar zit. Het zou vervolgens goed kunnen dat een realityster recht heeft op een WW-uitkering en tal van andere aspecten die direct verband houden met een arbeidsverhouding.

Wellicht kent u het programma ‘De Gouden Kooi’ nog wel. Toen een deelnemer werd weggestemd uit het programma, laaide de discussie op of er sprake was van een arbeidsovereenkomst. De deelnemers ontvingen voor iedere maand die zij in de Gouden Kooi doorbrachten € 2.250,-. Op dat maandelijkse bedrag werden loonheffingen en sociale premies ingehouden. Nadat een deelneemster werd weggestemd en zij een WW-uitkering aanvroeg, weigerde het UWV deze uit te keren, onterecht oordeelde de Hoge Raad in dat geval.

Deelnemerscontracten voor reality-tv met bepaalde voorwaarden kunnen gezien worden als een dienstverband en niet als een freelance opdracht. De discussie zal vaak gaan over de vraag of er sprake is van een gezagsverhouding en of partijen hetzelfde doel (productieve arbeid) wilden bereiken.

Voor wat betreft de gezagsverhouding, die is vaak wel aanwezig. Programmamakers hanteren vaak strenge en gedetailleerde regels een eenzijdige bevoegdheid om de deelnemer onmiddellijk uit te sluiten van deelname. 

Het gezamenlijk doel zit ingewikkelder in elkaar. De Gouden Kooi beargumenteerde bijvoorbeeld dat het in de kwestie ging om een soort weddenschap: de deelnemers wilde miljonair worden en zij wilden reclame inkomsten binnenhalen. Echter, de ongelijkheid in de contractspartijen komt duidelijk naar voren waardoor de twijfel ontstaat of de deelnemer wel inderdaad bedoeld zou hebben om geen arbeidsovereenkomst te sluiten. 

Natuurlijk zijn er ook veel situaties denkbaar dat het realityprogramma als doel wordt gebruikt om andere kwaliteiten of activiteiten te promoten (fitnesschool, zangkunsten of toekomstige cambre d’hotes) en zal er minder snel sprake zijn van een arbeidsovereenkomst. Per situatie zal uiteindelijk geoordeeld moeten worden of een realityster een werknemer is en wat de gevolgen daarvan zijn.