Het faillissement als pressiemiddel.

In incassoprocedures is de faillissementsaanvraag vaak een populair middel om een debiteur alsnog tot betaling te bewegen. Toch is het niet altijd het juiste incassomiddel, zo blijkt uit een recente uitspraak van de Rechtbank Den Haag van 6 maart 2018.

In deze zaak had een vrouw een verzoekschrift tot failietverklaring ingediend tegen haar ex-man wegens een achterstand van zo’n krappe EUR 125,- terzake de kinderalimentatie. Nog vóór de zitting had de man echter het overgrote deel van de vordering betaald zodat ter zitting nog slechts een bedrag van EUR 2,79 resteerde.

In de beschikking van de Rechtbank staat vermeld dat de man ter zitting dit bedrag met klinkende munt heeft betaald, zodat de hoofdvordering daarmee volledig was voldaan.

Echter in plaats van het faillissementsverzoek in te trekken, wenste de vrouw het verzoek aan te houden om te bezien of de man in toekomst aan zijn verplichtingen zou voldoen. De Rechtbank was echter van mening dat dat verzoek aangemerkt moest worden als het nodeloos handhaven van de faillissementsaanvraag.

De Rechtbank was liet voorts doorschemeren dat het aanvragen van faillissement voor een vordering van slechts EUR 125,- een onevenredig harde maatregel is. Zij liet dit blijken door de vrouw te veroordelen in de proceskosten van de man.

De wet bepaalt dat voor een faillietverklaring is vereist dat summierlijk blijkt van omstandigheden die aantonen dat de schuldenaar verkeert in de toestand te zijn opgehouden met betalen. Daarvoor zijn er op grond van de rechtspraak twee vereisten:

Er moet sprake zijn van meer dan één schuldeiser en de schuldenaar moet gestopt zijn met betalen;
Bij een verzoek om faillietverklaring door een schuldeiser is voorts vereist dat het vorderingsrecht uit een eenvoudig onderzoek blijkt.

De faillisementsaanvraag is op zich een prima pressiemiddel. Maar gebruik ervan dient vanzelfsprekend wel in verhouding te staan tot de vordering!

Heeft u vragen over dit onderwerp? Neemt u gerust contact op!